30 Mart 2016 Çarşamba

...ammavelâkin

     Göz altlarını gül halkalarına benzeten Ahmet Haşim gibiyim şu sıralar. Çok mu yansıtıyorum acaba yorgunluğumu, tek bir görüşle anlaşılabilir mi dersiniz bakışlarımdaki keder? Nasıl, niye bilmiyorum ancak uykusuzluğumun kattığı bir sersemlikle boğuşmaktayım; gündüzlerimin gecelerimden uzun olduğu kısa metrajlı hayatımda ayaklarımı üst üste atıp tüm gün boyunca yatağımda uzanmayı düşlüyorum sadece bu sıralar. Pencere kenarında uykuya dalmanın verdiği bi özgüvenle, bol bol gökyüzünü seyretmek istiyorum. Oturup doğru anı beklediğin iskemlenin bile bir gün seni bırakıp gideceğini bildiğin şu dünyada; sırf alışagelmedik diye istediğin şeyi gidip alma çabası göstermemek, göğe uzanan apartmanlar ışığında güzel şeyler düşlemeye çalışmak kadar anlamsız. 


not: metamfetamin kullanmıyorum. 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder